نقش تعلیق رویدادگرا در ساختار نمایش روایی طومار جامع نقالان، معروف به «هفت‌لشکر»

هنر نقالی به‌­عنوان یکی از کهن­‌ترین نوع (ژانر) روایی‌ـ نمایشی، در ارتباط دوجانبه­‌ی زبانی و حرکتی نقال با عامه­‌ی مردم، به منظور خلق داستانی تأثیرگذار از یک سو و نقش قابل­ توجه نقال در دخل و تصرف و برافزوده­‌های داستانی در متن طومار موردنظر از سوی دیگر، شگردهای خاصی را در قالب روایتگری و داستان­گویی نمایشی در بطن آنها آشکار ساخته‌­است. در این میان، هفت لشکر از جمله نمونه­‌های «طومار جامع نقالان» در عهد قاجار است که توسط نقالی گمنام در سال 1292ه. ق. نوشته شد. هفت لشکر در اصل نام یکی از نبرد ـ روایت­‌های مشهور نقالی است که از روی شهرت و رواج، بر یکی از طومارهای جامع نقالان نیز اطلاق شده‌­است. جنبه­‌ی روایی متن، عامل پیوستگی و ارتباط ادبیات و نمایش است. در بحث عناصر روایی نمایش، بهره‌گیری از روایت­‌های تودرتو و موازی در راستای نقل اصلی و ایجاد فراز و فرودهای حساب شده، زمینه­‌ی گریز و شکل­‌دهی تعلیق را به صورت قطع داستان، قطع صحنه و ارتباط آن با زمان، در متن طومار مورد نظر آشکار ساخته‌است. در این راستا، به هم ریختگی توالی رویدادها در ساختمان نمایشی تعلیق از کارکردی هدفمند برخوردار است. این شگرد که به دو شکل گذشته‌­نگری و آینده‌نگری، توالی منظم رویدادها را به نفع عنصر تعلیق از مدار خویش خارج ساخته‌­است؛ علاوه بر مفهوم تعلیق گریز­گونه و پاسخ پرسش «چگونه خواهد شد؟» در درام ایرانی، پرسش بنیادی «چه خواهد شد؟» در تعلیق دراماتیک را نیز درباره‌­ی انتظار مخاطب در ذهن وی برانگیخته­‌است.